In deze bijdrage staan de auteurs stil bij de vraag welke mogelijkheden een onderneming heeft indien zij uitsluitend of hoofdzakelijk als gevolg van verlieslatende overeenkomsten op een faillissement dreigt af te stevenen. Het gaat daarbij in het bijzonder om (langlopende) duurovereenkomsten die de schuldenaar—achteraf bezien—op voor hem te bezwarende condities heeft gesloten.
Verbintenisrechtelijke leerstukken zoals overmacht en onvoorziene omstandigheden bieden de schuldenaar in financiële moeilijkheden van oudsher weinig verlichting. In hoeverre brengt 'coronajurisprudentie' de schuldenaar enige verlichting? Er is voor partijen bij wurgcontracten mogelijk een andere verbintenisrechtelijke uitweg uit de misère: een beroep op de imprévision-regeling ex artikel 6:258 BW.