De casus is relatief eenvoudig: een perceeleigenaar wenste een bedrijfsbestemming voor een perceel dat voorheen gedeeltelijk als agrarisch was bestemd. Zij betaalde een exploitatiebijdrage op basis van een met de gemeente overeengekomen exploitatie-overeenkomst. Zij was tevens bijdragen verschuldigd voor bovenwijkse voorzieningen, kosten planbegeleiding en kosten bouwrijp maken. Enkele jaren later stelde de gemeente voor een andere locatie een nieuw bestemmingsplan vast, waarin voorzien werd in uitbreiding van bestaande bedrijvigheid. De gemeente sloot met twee eigenaren exploitatie-overeenkomsten, waarin géén bijdrage was opgenomen voor planbegeleidingskosten of bovenwijkse voorzieningen. De eerste ontwikkelaar vond dat haar exploitatie-overeenkomst daarom in strijd was met het gelijkheidsbeginsel—en zelfs dat sprake was van bedrog.