In het kader van een stille verpanding bevatte een door pandgever opgestelde en geregistreerde pandakte een lange lijst van verpande vorderingen. Een bestaande vordering was daarbij niet op kenbare wijze vermeld. De pandnemer eist niettemin betaling daarvan aan hem, op grond van de gemeenschappelijke 'bedoeling' van partijen tot verpanding van ook die vordering. Het hof gaat aan die bedoeling voorbij op grond van het bepaaldheidsvereiste.
De Hoge Raad acht dat niet onjuist, noch onbegrijpelijk. De bedoeling van partijen bij de pandakte is niet relevant voor de beoordeling of is voldaan aan het bepaaldheidsvereiste, voorzover die bedoeling niet aan de hand van gegevens in de akte zelf, eventueel achteraf, kan worden vastgesteld.