| Samenvatting | De Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) kende geen regeling over intrekking en terugvordering van op grond van die wet verstrekte voorzieningen. Artikel 5 Wmo bepaalde dat de gemeenteraad een verordening opstelt. De Wmo-verordening volgens VNG-model voorzag in een regeling omtrent intrekking en terugvordering die in de rechtspraak is aanvaard als een deugdelijke wettelijke grondslag (CRvB 11 april 2012, RSV 2012/147, m.nt. Bruggeman, AB 2013/28, m.nt. Sewandono. Zie Bruggeman en Van Rooij, ‘Terecht of onterecht? Over de Wmo, intrekking, terugvordering en legaliteit’, Gst. 2012/114). Maar hoe te oordelen als buiten deze in de Wmo-verordening voorziene mogelijkheden tot intrekking en terugvordering zich een situatie voordoet waarin de behoefte bestaat om een verstrekte voorziening in te trekken en terug te vorderen? Uit CRvB 17 mei 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1800, volgt dat het dan niet toegestaan is om de verstrekte voorziening in te trekken en terug te vorderen. Dit sluit aan bij het uitgangspunt dat als een wettelijke regeling voorziet in intrekkingsgronden, intrekking in andere gevallen in het algemeen niet is toegestaan nu de intrekkingsgronden geacht worden limitatief te zijn (Van Wijk/Konijnenbelt & Van Male, Hoofdstukken van bestuursrecht, Deventer: Kluwer 2014, p. 378; B. de Kam, De intrekking van beschikkingen mede in Europees en rechtsvergelijkend perspectief (diss. Nijmegen 2016, p. 25-26). Dit uitgangspunt moet worden doorgetrokken naar de terugvorderingsbevoegdheid. |
|---|
