| Samenvatting (Bron) | Wat resteert is het gegeven dat [geïntimeerde], terwijl moet worden aangenomen dat hij formeel nog commissaris van T&C was, ervoor koos het faillissement van T&C aan te vragen, kennelijk in een poging T&C ertoe te bewegen de lening van € 50.000,-- die zij met [geïntimeerde] was aangegaan en die zij blijkbaar niet kon terugbetalen op het overeengekomen tijdstip, toch af te lossen. Dat een commissaris, indien hij niet uit hoofde van zijn commissariaat maar uit andere hoofde aanspraken heeft jegens de vennootschap, poogt de vennootschap tot nakoming van die aanspraken te bewegen, is op zichzelf niet in strijd met enige rechtsregel. Dat [geïntimeerde] in het voorliggende geval niet de daarbij wel door een commissaris in acht te nemen behoedzaamheid heeft betracht, kan op basis van het door de curator aangevoerde niet worden aangenomen. Daarbij is in de eerste plaats van belang dat uit het voorgaande blijkt dat er geen direct verband bestaat tussen [geïntimeerde]s daadwerkelijke vervulling van taken en uitoefening van bevoegdheden als commissaris, en het hem thans verweten optreden als schuldeiser van T&C. Voorts is in deze context van belang dat uit de door de rechtbank besproken mailberichten moet worden aangenomen dat alle direct betrokken partijen (bestuurder [persoon B], beoogd opvolgend commissaris [persoon C], [geïntimeerde] zelf) het er in ieder geval wel over eens waren dat in de periode voorafgaand aan de faillissementsaanvraag het voornemen bestond [geïntimeerde]s functioneren als commissaris van T&C op afzienbare termijn (ook formeel) te beëindigen. Ten slotte moet in dit verband worden bedacht dat het doen van een faillissementsaanvraag met het doel een openstaande vordering te incasseren, naar huidige opvattingen op zichzelf niet als een ontoelaatbaar drukmiddel kan worden beschouwd, terwijl het faillissement uiteindelijk ook niet op [geïntimeerde]s (immers ingetrokken) verzoek is uitgesproken. |
|---|
