| Samenvatting (Bron) | Betreft aan 26 eisers opgelegde lasten onder dwangsom inhoudende dat zij de permanente bewoning dan wel het recreatief nachtverblijf van hun huisje op een volkstuinencomplex moeten staken en gestaakt houden, waarvan er na heroverweging 24 zijn gehandhaafd.
De rechtbank acht artikel 45.2, vierde lid, van de Beheersverordening onverbindend, omdat zij van oordeel is dat artikel 5.1.1 van het Bro – bezien in samenhang met artikel 3.38 van de Wro – geen ruimte biedt voor de beperking van de toepasselijkheid van het overgangsrecht in artikel 45.2, eerste lid, van de Beheersverordening die in het vierde lid van dit artikel ligt besloten. Dat betekent dat, voor zover ervan moet worden uitgegaan dat het huisje wat betreft permanente bewoning dan wel recreatief nachtverblijf in strijd met het voorheen geldende bestemmingsplan werd gebruikt toen de Beheersverordening in werking trad, dit gebruik krachtens artikel 45.2, eerste lid, van de Beheersverordening mag worden voortgezet.
De rechtbank komt tot de slotsom dat de aan de handhaving ten grondslag gelegde rechtsgrond ontbreekt, en daarmee dat verweerder ten tijde van het nemen van het nemen van de bestreden besluiten niet bevoegd was om handhavend op te treden. |
|---|
