| Samenvatting | Menigeen die het woord zeerecht hoort, zal onmiddellijk denken aan Hugo de Groot (1583-1645). Zijn Mare liberum (‘de vrije zee’) van 1609 is inderdaad een monumentaal werk. De betekenis van dit standaardwerk schuilt vooral in het aanduiden van de zeeën en oceanen als een res communis (‘gemeenschapsgoed’) en het verwoorden van de vrijheden van de volle zee, waaronder visserij, scheepvaart en handeldrijven. In onze tijd zijn daaraan toegevoegd pijpen en kabels leggen, wetenschappelijk onderzoek en het recht eroverheen te vliegen. Toch is de ruimte om de oceanen gemeenschappelijk te gebruiken in de twintigste eeuw gedecimeerd als gevolg van de honger van kuststaten die steeds uitgestrektere zeegebieden aan hun rechtsmacht hebben onderworpen: behalve dat de territoriale zee werd uitgebreid tot 12 zeemijlen en het fenomeen van archipelstaten (met veel zogenaamde binnenwateren) werd ingevoerd, bestaan nu ook de Exclusieve Economische Zone (EEZ, tot 200 mijl) en het continentale plat (eventueel tot zelfs 350 zeemijlen uit de kust!). |
|---|
