| Samenvatting | Een aanzienlijk aantal rechterlijke uitspraken uit de periode 2017-2018 betreft het toepassingsgebied van
de regels inzake consumentenkoop. Hoewel de definitie van het begrip ‘consument’ onbetwist is, is het in
de praktijk vaak moeilijk om te bepalen of een koper effectief als consument handelde. Ook de afbakening
tussen consumentenkoop- en aannemingsovereenkomsten is geen sinecure. In de zaak Schottelius bracht
het Hof van Justitie enige verduidelijking hieromtrent (HvJ EU 7 september 2017, C-247/16, ECLI:EU:C:2017:638, Heike Schottelius/Falk Seifert).
Een aandachtspunt is verder dat de Nederlandse rechtspraak niet eensgezind oordeelt omtrent de vraag
in welke mate bij de beoordeling van de conformiteit rekening te houden is met onderzoeks- en mededelingsplichten en met clausules die de aansprakelijkheid van de verkoper beperken. Over het antwoord op
de vraag of de consument dient in te gaan op een ‘gekwalificeerd’ aanbod tot herstel wordt ook niet eenduidig geoordeeld.
De uitspraak van het Hof van Justitie in de zaak Ferenschild is voor het Nederlandse recht van weinig belang (HvJ EU 13 juli 2017, C-133/16, ECLI:EU:C:2017:541, Christian Ferenschild/JPC Motor SA).
De zaak betrof de vraag of een Belgische regel inzake consumentenkoop zodanig mocht worden geïnterpreteerd dat de vordering wegens non-conformiteit bij de verkoop van tweedehandsgoederen verjaart
voor het verstrijken van de door de Richtlijn consumentenkoop voorziene aansprakelijkheidstermijn van
twee jaar vanaf de levering. Het Hof van Justitie beantwoordde deze vraag ontkennend. Aangezien het
Nederlandse recht voorziet in een verjaringstermijn van twee jaar vanaf de kennisgeving van het gebrek,
ongeacht of het gaat om nieuwe of tweedehandsgoederen, zal het uiterst zelden voorkomen dat de verjaringstermijn verstrijkt voor de periode van twee jaar vanaf de levering. De kennisgeving van het gebrek
zal normaliter immers niet plaatsvinden voor de levering. |
|---|
