| Samenvatting | Het verjaringsverweer is een geliefd verweer bij menig schuldenaar. Dit is ook niet vreemd. Indien immers komt vast te staan dat de vordering van de schuldeiser is verjaard, houdt het voor de schuldeiser in beginsel op, hoe waterdicht zijn vordering verder ook moge zijn. Niet voor niets is het voor een schuldeiser die geconfronteerd wordt met een verjaringsverweer dan ook van belang de verjaring op een juiste manier te stuiten. Waar de schuldenaar moet stellen en bewijzen dat de vordering is verjaard, moet de schuldeiser stellen en bewijzen dat hij de verjaringstermijn heeft gestuit. Maar wat gebeurt er als de eerste verjaringstermijn correct wordt gestuit en er een nieuwe, ‘tweede’ verjaringstermijn aanvangt? Wie is er dan aan zet? Een recent arrest van de Hoge Raad (HR 20 december 2013, ECLI:NL:HR:2013:2064) maakt duidelijk dat de (bewijs)taak van de schuldeiser verder gaat dan enkel het stellen en bewijzen van stuiting van de eerste verjaringstermijn. |
|---|
