| Samenvatting (Bron) | Verweerder claimt misbruik van procesrecht.
De rechtbank stelt voorop dat de bestuursrechter slechts overgaat tot het rechterlijk oordeel dat sprake is van misbruik van procesrecht in het uitzonderlijke geval waarin een natuurlijk persoon kennelijk onredelijk gebruik maakt van het bestuurs(proces)recht, bijvoorbeeld omdat voor hem evident moest zijn dat het instellen van het rechtsmiddel kansloos was. Voorts kan misbruik van de bevoegdheid om beroep in te stellen worden aangenomen als, in aanmerking nemende de onevenredigheid tussen het belang bij de uitoefening van de bevoegdheid en het belang dat daardoor wordt geschaad, aannemelijk is dat eiser in redelijkheid niet tot uitoefening van diens bevoegdheid had kunnen komen. Nu de laagdrempeligheid van het bestuursrecht steeds uitgangspunt dient te zijn en misbruik daarvan uitzondering, concludeert de rechtbank dat niet zonder meer mag worden aangenomen dat eiser op zó een buitensporige wijze gebruik heeft gemaakt van zijn wettelijke mogelijkheden om beroepschriften in te dienen, dat hem in álle beroepszaken die aan de orde zijn op voorhand misbruik van (proces)recht kan worden tegengeworpen.
De rechtbank wijst er op dat de gemeente bij haar vordering in kort geding een uitzondering heeft willen maken voor zover eisers brieven, faxen of e-mails betrekking hebben op vergunningaanvragen door of namens eiser ingediend, dan wel betrekking hebben op bezwaar- en beroepschriften van eiser tegen beschikkingen die de gemeente aan eiser heeft gericht. In die gevallen kan verweerder zich in ieder geval niet beroepen op misbruik van procesrecht.
Naast het feit dat het eiser op grond van de Awb het recht heeft om bezwaar- en beroepschriften in te dienen tegen beschikkingen die een bestuursorgaan aan hem richt, dient ditzelfde uitgangspunt op grond van de Awb te gelden voor beschikkingen, die weliswaar niet aan eiser zijn gericht, doch waarbij eiser als rechtstreeks belanghebbende als bedoeld in artikel 1:2 van de Awb kan worden aangemerkt.
Dit leidt tot de conclusie dat de rechtbank per aanhangige zaak zal beoordelen of in die concrete zaak sprake is van misbruik van procesrecht en/of eiser in de proceskosten van verweerder dient te worden veroordeeld.
In deze zaken is geen sprake van misbruik van procesrecht door het indienen van bezwaar. Eisers verzoeken om handhavend optreden en ook de bezwaarschriften die dateren van respectievelijk 22 juni en 15 augustus 2012, zijn ingediend geruime tijd voor het vonnis in kort geding van 21 maart 2013, waarbij aan eiser beperkingen zijn opgelegd. Ter zitting heeft verweerder, ter aanvulling op het bestreden besluit, naar voren gebracht dat het hier aan de orde zijnde handhavingsverzoek onderdeel uitmaakt van een cluster van 15 verzoeken met betrekking tot antikraakpanden in de gemeente. Verder heeft verweerder naar voren gebracht dat eiser in 2013 95 handhavingsverzoeken heeft ingediend betreffende panden, waarbij hij geen belanghebbende is.
In de door verweerder genoemde aantallen kan onvoldoende reden worden gevonden om misbruik van procesrecht aan te nemen. Evenmin heeft verweerder aannemelijk gemaakt dat eiser al een groot aantal vergelijkbare procedures heeft gevoerd waarin hij zowel in bezwaar, in beroep als in hoger beroep niet in het gelijk is gesteld en hij hieruit de conclusie had moeten trekken dat het procederen in deze zaken kansloos is. De enkele omstandigheid dat eiser in 2010 tevergeefs een handhavingsverzoek heeft ingediend met betrekking tot één van de in geding zijnde panden en de Afdeling inmiddels op 16 februari 2011 (ECLI:NL:RVS:2011:BP4700) in hoger beroep heeft beslist, maakt niet dat een volgend handhavingsverzoek geruime tijd na de uitspraak in hoger beroep tot misbruik van procesrecht kan leiden.
De rechtsgevolgen van de bestreden besluiten blijven in stand omdat eiser hetzij niet als belanghebbende is aan te merken, hetzij geen procesbelang heeft. |
|---|
