| Samenvatting | Kredietverlening aan een onderneming in financiële moeilijkheden is soms een hachelijke onderneming. Zowel te snelle opzegging van de kredietovereenkomst, als het verlenen van aanvullend krediet tegen aanvullende zekerheden lokken aansprakelijkstelling uit. Het is spitsroeden lopen voor de financier. In het arrest Van Emden q.q./Rabobank gaat het over de toepasselijkheid van de faillissementspauliana (art. 42 Fw) in het kader van een financieringsovereenkomst waarbij aanvullende zekerheden zijn verleend. De centrale vragen in het arrest zijn in hoeverre zo'n financieringsovereenkomst welke leidt tot benadeling van schuldeisers en in hoeverre sprake is van wetenschap van die benadeling, zowel bij de debiteur als bij de Bank. Uit het arrest, ondersteund door de instructieve conclusie van A-G Huydecoper, volgt dat het stellen van zekerheid voor een (aanvullend) krediet aan een debiteur in financiële moeilijkheden niet per se paulianeus hoeft te zijn. Van belang lijkt wat de bedoeling van de zekerheidgever en de kredietverschaffer bij het verstrekken van de zekerheid is: probeert men de onderneming in financiële moeilijkheden er weer bovenop te brengen of probeert de kredietverschaffer zijn zekerheidspositie te verbeteren zonder dat daar wat tegenover staat? |
|---|
