Werkgeversaansprakelijkheid kenmerkt zich door een verfijnd systeem van stelplicht- en bewijslastverdeling. Eerst zal de werknemer moeten stellen en bewijzen dat hij schade heeft geleden in de uitoefening van zijn werkzaamheden. Vervolgens schrijft het artikel een omkering van de bewijslast voor ten aanzien van de vraag of de werkgever zijn zorgplicht is nagekomen.
Een belangrijke consequentie van de omgekeerde bewijslast ten aanzien van de zorgplicht is de verschuiving van het bewijsrisico omtrent de toedracht van het ongeval van de benadeelde naar de aangesproken werkgever. De werkgever is voor zijn zorgplichtverweer in grote mate afhankelijk van het (al dan niet) komen vast te staan van de toedracht van het arbeidsongeval. De onderstaande bijdrage beoogt een overzicht te bieden van de betekenis van onzekerheid over de toedracht bij arbeidsongevallen en de gevolgen daarvan voor de argumentatielast van partijen in het kader van de stelplicht (en de daarmee samenhangende bewijslast) binnen de verschillende vereisten van artikel 7:658 BW.