Na eerste cassatie had het verwijzingshof geoordeeld dat het van een anonieme tipgever verkregen bewijsmateriaal over buitenlandse bankrekeningen van de belastingplichtige buiten beschouwing moest blijven, omdat de inspecteur (i) de strafrechtelijk laakbare verkrijging door de tipgever van het bewijsmateriaal niet bij zijn besluitvorming had betrokken en (ii) weigerde inzicht te geven in de verhouding tussen de beloning van de tipgever en de met het bewijsmateriaal te verkrijgen overheidsinkomsten.
Volgens de Hoge Raad heeft het hof bedoeld dat over de bruikbaarheid van het bewijsmateriaal pas kan worden beslist als min of meer nauwkeurig is vastgesteld of de tipgever het bewijsmateriaal op strafbare wijze in bezit heeft gekregen. Dat is onjuist. De belastingrechter moet zelfstandig de bruikbaarheid van het bewijsmateriaal beoordelen, zonder gebonden te zijn aan in een strafgeding te maken afwegingen. Ook eventuele bovenmatigheid van de beloning voor de tipgever is geen reden voor uitsluiting van het bewijsmateriaal. De zaak wordt opnieuw naar het hof verwezen.