Dit onderzoek laat zien dat onder curatoren een gebrek aan consistentie bestaat in de wijze waarop zij onregelmatigheden in faillissementen aanpakken. De kans dat onregelmatigheden worden aangepakt, blijkt afhankelijk van:
(i) de verhaalsmogelijkheden bij degene die onregelmatig heeft gehandeld en de staat van de boedel in een specifiek faillissement;
(ii) de morele taakopvatting van individuele curatoren en hun financiële positie binnen kantoor, en
(iii) de mate waarin de rechters-commissarissen curatoren stimuleren onregelmatigheden te adresseren.
Om curatoren ertoe aan te zetten onregelmatigheden op de korrel te nemen, is een fundamentele herziening vereist van het primaat van de schuldeisers in faillissementen. Zolang een met het oog op de belangen van de gezamenlijke schuldeisers 'efficiënte inzet van geld en middelen' voor curatoren een geldig argument is om af te zien van actie tegen (vermeende) malversaties, zal het doel van de wetgever dat ten grondslag ligt aan het huidige stelsel nooit worden bereikt.