Volgens vaste jurisprudentie is de rechter verplicht in verstekzaken waarbij een van de partijen een consument is, ambtshalve te controleren of de vordering van de eiser gebaseerd is op een overeenkomst waarin oneerlijke bedingen zijn opgenomen in de zin van Richtlijn 93/13/EEG. In deze zaak is de prejudiciële vraag gesteld of een verstekvonnis kracht van gewijsde krijgt na het onbenut verstrijken van de termijn voor verzet uit artikel 143 Rv, ondanks het feit dat uit het verstekvonnis niet blijkt dat de rechter het vereiste ambtshalve onderzoek heeft verricht. De HR oordeelt dat het Unierecht in een dergelijk geval niet eraan in de weg staat dat het verstekvonnis in kracht van gewijsde gaat.