De Hoge Raad oordeelt in deze zaak over twee interessante vragen. Ten eerste oordeelt ze over de vraag of de verdachte van belastingfraude en sociale-verzekeringsfraude ook moest worden veroordeeld voor witwassen. De advocaat van de verdachte betoogde van niet, omdat volgens hem de kwalificatie-uitsluitingsgrond bij witwassen van toepassing was. Dit omdat de verdachte geld voorhanden heeft gehad dat direct afkomstig was uit zijn eigen misdrijf (belastingfraude). De tweede vraag waarover de Hoge Raad oordeelde was of eenvoudig witwassen een bijzondere bepaling is ten opzichte van gewoon witwassen.